De ochtend van mijn leven
Door Eric Mijnster
Gabrielle is onze vaste kracht in het speellokaal, de plek die is ingericht voor de vier- en vijfjarigen. De jonge schoolgenoten zijn vrij om de hele school te ontdekken en dit is hun basis. Bovendien zijn er gedurende de dag een aantal momenten waarop er in het speelparadijs gezamenlijk wordt gegeten. Ik huppel er geregeld binnen. Om samen fruit te eten of een boek voor te lezen, of om aan mijn gebroken hart geopereerd te worden. Ik vind het zo mooi om met de pure energietjes in contact te staan en vaar als vanzelfsprekend mee op hun fantasie. Creativiteit te overvloed. Het speellokaal doet zijn naam eer aan.
Deze week heeft Gabrielle een aantal ochtenden nodig om de leerlijnen in te vullen. Op DOE beoordelen we een kind niet op ‘de norm’. Op DOE bekijken we eens per half jaar waar een kind staat. We zien dat ieder kind zich in vrijheid ontwikkelt, op een eigen manier en een eigen tempo, in een eigen richting. Zonder druk, zonder verplichtingen. Puur natuur uit intrinsieke motivatie. Zo werkt een mens. Gabrielle heeft iemand nodig om een oogje in het zeil te houden terwijl ze aan de haal gaat met het leerlingvolgsysteem. Ik bied me aan zoals een jochie op een traditionele basisschool, die alle lesstof saai en zinloos vindt en ineens een vraag hoort over een bekende voetballer, met z’n hand zover in de lucht dat er een kreun aan te pas komt en hij zijn vingertop aan de verlichting verbrandt. Gabrielle had me vast ook gezien zonder die capriolen, maar het is oké: ik mag!
De kinderen in het speellokaal weten wie ik ben. Ik verbeeld me wel eens hoe kleine Eric door deze ruimte zou banjeren, maar telkens als ik daarbij stilsta kom ik tot de inschatting dat ik niet veel anders zou doen dan ik nu doe. Eén van de kids vraagt me na een grote knuffel of ik mee wil spelen met het bouwen van een treinrails. M’n lichaam reageert voordat ik mijn tweeletterige antwoord uit kan spreken. Een ogenblik later zitten we op het kleed met gigantische bakken vol houten stukken spoorweg. We leggen twee rechte stukken aan elkaar. Dan slaat onze fantasie op hol.
Verderop het kleed liggen de overblijfselen van een bouwsel dat op de lijst van Duplo-werelderfgoed had kunnen staan. Ik raap de blokjes bijeen en positioneer ze onder de rails. Vervolgens rent de vijfjarige klusser onaangekondigd naar een kast verderop in het lokaal. Ik kijk haar na en schiet haar te hulp zodra ik zie dat ze een gigantische kist met houten blokken tevoorschijn tovert. Twee zielen, één gedachte. We gaan de lucht in.
Met uiterste precieze telt en plaatst mijn jonge schoolgenoot de stapels blokken, zodat ik de nieuwe stukken achtbaantreinrails aan kan leggen. In een mum van tijd lopen er vier sporen boven elkaar. De uitzinnige lach van mijn medebouwer trekt de aandacht van andere aanwezigen. Ineens ben ik onderdeel van een volwaardig bouwteam dat met man en macht speelt en ontdekt hoe de stabiliteit van zo’n fascinerende constructie werkt. Ik geniet. Gabrielle tikt op mijn rug. Ik speel en ontdek mee. Gabrielle tikt nogmaals op mijn rug. Ik kijk om. Gabrielle vraagt of ik het leuk vind. Ik glunder: ‘Ja, het is briljant. Ik ga er helemaal in op!’ Gabrielle lacht en hint me dat ik de tijd voor de fruithap vergeten ben. Oeps.
De tijd is weg. Ik ben versmolten met de achtbaantreinrails en mijn collega-bouwvakkers. Het is alles wat bestaat. De meest onnavolgbare manifestaties vinden haar oorsprong in dit nulpunt. Toen ik alles had verkocht en net in een bus woonde, schreef ik: ‘Het enige wat er is, als er niets meer is, is creativiteit.’ Het is zo. Het speellokaal staat garant voor creativiteit. Deze ochtend is absolute flow². Ik heb de ochtend van mijn leven.
