Regisseur
Door Eric Mijnster
Het zijn strijders. Ze geven hun leven voor de wil van de koning of vechten daar juist tegen. De kledij en wapens maken ze onafscheidelijk van de hoofdrolspelers van de veldslagen van honderden jaren geleden. Het zijn mannen die in de geschiedenisboeken zouden kunnen staan. En toch ook niet. Want hoewel de moedige krijgers zich volop laten inspireren door mythes en goden, schrijven ze hun eigen avonturen. Ze laten hun fantasie de vrije loop en lopen vervolgens vrij rond in hun fantasie. Elke stap, elke slag, elk karakter en elk conflict is een eigen creatie. De Live Action Role Playing-kring van DOE werkt samen om denkbeeldige verhalen te vertalen naar de 3D-wereld waar wij in leven. Ze gaan er dagelijks uren in op. Een vijftienjarige jongen is één van de, zo niet dé grondlegger van dit bruisende gezelschap.
Ik tref de knul bij de fietsen voor de school. Het is 16.00u en tijd om naar huis te gaan. Als mentor hou ik ‘m net iets meer in de gaten. Hij mij ook. Hij weet me te vinden. Ik ben benieuwd hoe het met hem is en we raken aan de praat. De tiener deelt zijn laatste inzicht met me: ‘Ik heb het gevoel dat ik regisseur wil worden.’ Ik zie het helemaal voor me. In een eerder dialoog werd al duidelijk dat de verhalenmaker de drang voelt om zijn creaties ook buiten de LARP-kring te delen. Blijkbaar wordt zijn richting en vorm met de tijd concreter. Een opleiding tot regisseur wordt serieus overwogen. Ik voel dat hij zijn woorden meent en zie dat het bij hem past, en toch merk ik enige vertwijfeling.
‘Ik volg nu een paar vakken, maar het voelt allemaal vrijblijvend. Ik wil zeker weten dat ik met de lessen straks examens kan halen. Ik wil die garantie. Ik heb het idee dat ik de rest van mijn leven op het spel zet,’ vervolgt de tiener. Op DOE is zoveel vrijheid dat je jouw keuzes op niets anders dan intrinsieke motivatie hoeft te baseren. Het gevolg van die vrijheid is dat mensen zich naar verloop van tijd bewust worden van wie ze zijn en wat ze daarmee willen. Die eigen weg voelt dan zo vanzelfsprekend en krachtig dat daar geen twijfel over bestaat. Het ís zo. Tegelijkertijd is er door die vrijheid en die eigen weg geen gebaand pad om op mee te liften. Als je iets wilt, dan heb je daar zelf voor te gaan staan. Dat is verantwoordelijkheid nemen. Dit is het moment waarop de vijftienjarige jongen verantwoordelijkheid neemt: hij neemt initiatief om te bereiken wat hij wilt. En dat doet hij door hulp te vragen.
Op DOE is het niet verplicht om examens te halen, maar er is wel alle mogelijkheid toe. We spreken af om bij elkaar te komen en overzicht en structuur te scheppen in zijn eigen weg. Voordat we samen langs de vakdocenten gaan om exameninformatie in te winnen en een lesrooster in elkaar te draaien, nodig ik de tiener uit om een oefening te doen waarmee hij meer inzicht krijgt in zijn persoonlijke redenen om regisseur te worden. Het geeft zijn gevoel context en hem nog meer vertrouwen in zijn richting. Zo blijkt dat hij een wereld voor zich ziet waarin mensen elkaar accepteren zoals ze zijn en vertrouwen hebben in elkaars eigenheid. Des te meer omdat hij op een traditionele school heeft ervaren hoe een controle-achtige mindset zijn fantasie lamlegde. Hij ziet zichzelf als regisseur verhalen verfilmen die het perspectief van de kijkers doet openbreken. Eigenlijk oefent hij daar al jarenlang mee in de LARP, en nog steeds – tussen de lessen door. Misschien doet hij dat – het openbreken van perspectief – op dit moment al, door middel van dit verhaal, als regisseur van zijn eigen leven.
