De echte wereld
Door: Tony
Op mijn vorige scholen was ik een echte wijsneus. Op de basisschool had ik vaak hoge toets scores en zat ik telkens (vaak genoeg ten onrechte) de leraar te verbeteren. Uiteindelijk stroomde ik door naar het gymnasium, waar ik – ook al had ik zo veel stress dat ik uitslag kreeg in mijn nek – me nooit echt zo inspande dat ik er van leerde. Toch stond ik een acht gemiddeld. Alle ‘uitdagingen’ waren heel saai, en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik daar iets nuttigs van leerde.
Het was vanwege de stress dat ik naar DOE ging, en op DOE ging die stress dan ook na een of twee dagen wennen heel snel weg. Eerst was ik van plan om vooral te gaan studeren voor een diploma, maar dat plan gooide ik meteen achteloos weg toen ik zag wat een leuke dingen er te doen waren op DOE. Ik ging piano spelen, fietsen repareren en kwam bij de Live Action Role Play groep, haalde brevetten, sloot me aan bij kringen en ging helemaal los. Ik leerde snel, meer dan drie keer zo snel dan op het regulier. Want ik hoefde niet te leren, ik wilde het. Telkens verwonderde ik me weer over de magie van DOE, en zo veranderde ik van een chagrijnige ijsbeer in een, nou ja, een wat vriendelijker beest.
Op DOE kreeg ik uitdaging, leuke uitdaging, en dat ging vanzelf. Het zal vast niet voor iedereen zo zijn, maar ik was laatst met iets bezig toen ik bedacht: ‘hé, dit is echt moeilijk, maar wacht eens… gisteren was ook niet makkelijk!’ Het was gewoon zonder dat ik bewust naar uitdaging zocht, echt moeilijk geworden. Ik ging gewoon steeds weer iets leuks doen, zonder er bij stil te staan hoeveel ik er van leerde, en het gebeurde gewoon.
Ik denk dat je daar het meeste van leert, omdat je het niet doet om te leren. Je doet het om het te doen, omdat je er zin in hebt, omdat je het wíl. Je merkt het effect van je actie, je ziet het resultaat. En het resultaat is bijna nooit dat je het nu net iets beter kan. Het resultaat is muziek, dat je fiets het weer doet, dat er iets beter is dan dat het eerst was.
En dat profijt voel je. Je hebt het niet pas jaren later nodig wanneer je gaat studeren of werken, je kunt meteen weer fietsen. En dat is echt. Dat is niet zoiets als een pauze nemen als je je huiswerk afhebt, want die pauze kun je ook op een ander moment. Maar het is onvermijdelijk om te genieten als je dat ene moeilijke deuntje speelt, en je kunt niet fietsen als je fiets nog niet af is. De beloning is natuurlijk. Niet geforceerd, maar vanzelfsprekend. En zo leer je te werken voor het echte resultaat, niet voor een traktatie die je krijgt als je het af hebt.
Dat is de voorbereiding op de ‘echte wereld’, de plaats waar dingen volgens veel scholen realistisch zijn en niet nagebootst worden in een ‘veilige omgeving’. DOE040 ís de echte wereld, met normale verbanden tussen werk en beloning zoals die logischerwijs zijn. DOE staat midden op de wereld, en is er net zo goed deel van als alles wat op de wereld staat.
