Intrinsieke motivatie op school én thuis
Wat een bijzondere tijd. Zowel voor de kinderen en ook voor mij als moeder van 3 jongens Tijn (10), Bas (8) en Guus (3).
Vanaf het begin van deze ‘Corona’ tijd pluk ik de vruchten van het feit dat ze dit schooljaar gestart zijn op DOE. In plaats van dat ze wachten totdat ik zeg wat ze moeten doen, bedenken ze zelf wat ze willen doen. Tijn wil leren blind typen, Bas wil leren lezen en schrijven. “Dat heb ik namelijk nodig als ik ook blind wil leren typen,” zegt Bas. Samen met Tijn ga ik op zoek naar een typecursus, voor Bas zoeken we een manier waarop hij kan leren lezen en schrijven. Ik begin met verplichte lessen, iedere dag om 10 uur. Bas lijkt wel allergisch voor verplicht want meteen heeft hij er geen zin meer in. Ik laat het los leg de verantwoordelijkheid terug bij henzelf. Vanaf dat moment pakt Bas met plezier zijn Donald duck en zorgt Tijn dat hij de modules op tijd afrond. Voor de rest is het spelen, samen met vriendjes uit de straat, met elkaar en meedoen met de klusjes die in huis te doen zijn. Zoals de start van de moestuin, bakken, koken, kikkervisjes vangen, ruzie maken, opruimen, poetsen en vooral veel spelletjes spelen. Op het moment dat er online aanbod kwam vonden ze dat interessant. Het contact met vriendjes, vriendinnen en samenwerkers van DOE missen ze. Toch is dit niet de manier van contact waar ze echt blij van worden. Ze zijn dan ook heel blij dat het echte contact er weer aan zit te komen. Bang voor een in de media veel besproken leerachterstand ben ik niet, eerder ben ik blij met de doorgemaakte groei en hebben de kids mij laten zien wat leren is vanuit intrinsieke motivatie. Al met al bevestigt deze tijd voor mij de schoolkeuze, dat DOE de manier van leren/ leven is, die ik ieder kind gun.
