Waarom ik tienermeisjes een school als DOE gun

Door: Elizabet Meerbeek

Onze Aannamekring is kortgeleden bij elkaar gekomen en heeft extra leerlingen in de tienerleeftijd gevraagd om hier ook bij aan te sluiten, want we hebben een uitdaging…

Al sinds jaar en dag blijken meer jongens in de tienerleeftijd hun weg naar DOE te vinden dan tienermeisjes, maar de afgelopen tijd is de verdeling wel heel scheef geworden: minder dan 10 meisjes en meer dan 30 jongens in de leeftijd van het voortgezet onderwijs bij DOE.
Zonder te veel te willen generaliseren, want de verschillen tussen meisjes en jongens onderling zijn misschien wel veel groter dan dat ze gemiddeld van elkaar verschillen, zoeken we toch naar oorzaken en hoe we hierop in kunnen spelen in onze werving.

Er wordt van alles genoemd. Meisjes lopen minder vaak vast in het reguliere systeem, waardoor ze ook niet op zoek gaan naar andere mogelijkheden en daarom niet van het bestaan van onze school weten. Meisjes hechten misschien wel meer waarde aan een diploma dan jongens. Een van de leerlingen benoemt ook dat een school als DOE misschien meer in de behoefte van jongens voorziet, dat zij misschien de vrijheid die DOE biedt, wel meer nodig hebben dan meisjes.

Dat triggert mij, want wat had ik graag als tienermeisje op een school als DOE gezeten! Ik liep niet vast in het reguliere onderwijs, haalde netjes in zes jaar mijn VWO-diploma, maar dat wat je echt nodig hebt om je goed staande te houden in de ‘echte’ wereld, leerde ik pas veel later. Dat leerde ik de afgelopen jaren bij DOE.

Bij DOE is namelijk niet het curriculum het uitgangspunt, maar je persoonlijke ontwikkeling. Dat betekent niet dat je geen diploma kunt halen. Integendeel, sommigen halen dit zelfs sneller dan op het regulier. Je haalt je diploma echter niet omdat het moet of omdat het van je verwacht wordt. Als je een diploma haalt, doe je dat, omdat het past bij jouw doelen en jouw ontwikkeling.

Misschien passen meisjes zich gemiddeld gezien wel makkelijker aan, maar wat als dan vervolgens in de ‘echte’ wereld van je wordt gevraagd dat je zelf initiatief neemt en je eigen grenzen goed bewaakt. DOE lijkt op zoveel manieren meer op de echte wereld dan we gewend zijn van een school, dat ik me wel eens afvraag, waarom zo vaak de vraag wordt gesteld hoe onze leerlingen zich straks gaan redden in de ‘echte’ wereld.

Ik heb ervaren dat onze leerlingen zich door de sociocratische besluitvormingsprocessen goed leren uitdrukken, ze leren goed naar anderen luisteren en andere perspectieven innemen. Ze leren om goed voor zichzelf te zorgen, zonder anderen uit het oog te verliezen. Ze leren goede keuzes maken, juist omdat ze ook keuzes mogen maken, die soms minder goed uitpakken. DOE is een school die ik iedere leerling gun, zeker de tienermeisjes die zich zo goed kunnen aanpassen!