Welkom op DOE
Door Eric Mijnster
In september 2017 zat ik in de drukst bezochte schoolkring die ik tot nu toe heb meegemaakt. Er waren zo’n 8 samenwerkers en 25 vooral jonge kinderen aanwezig. Dat was niet zomaar. Nieuwe leerlingen worden na enkele weken, zodra ze een beetje geland zijn en hun komst op DOE definitief is, officieel aangenomen in de schoolkring. Tijdens zo’n kring staan de kersverse DOE-ers even in het middelpunt van de belangstelling. Iedere aanwezige krijgt de beurt om zich vol enthousiasme uit te laten over de betreffende personen. Dat maakt het welkomstmoment voor de nieuwe schoolgenoot vooral een oefening in liefde ontvangen. In die schoolkring in september werden er meerdere jonge mensen welkom geheten, en ik.
Totdat ik bij DOE binnenstapte, was ik als volwassene zelden nog met kinderen in aanraking gekomen. Ik scheurde sinds m’n studie met name op mijn fiets door de bergen, schreef over de fascinerende beleving van het volgen van mijn intrinsieke motivatie en kachelde de laatste jaren in mijn huis op vier wielen door Europa, maar nooit met een kind op de bagagedrager of bijrijdersstoel. Geen idee hoe ik me tot jonge mensen moest verhouden. Toch bleek de communicatieve gebruiksaanwijzing vrij eenvoudig: goudeerlijk. Door de kinderen op DOE kwamen de restjes sociaal wenselijk gedrag in mij vrij snel aan het licht. Er is oprecht contact, of niet.
Er is ook oprecht contact als nieuwe DOE-ers in de schoolkring welkom worden geheten. Er is ook oprecht contact als nieuwe samenwerkers in de schoolkring welkom worden geheten. Het raakte me enorm om te horen dat de leerlingen zoveel met me op hadden, terwijl ik gewoon doe wie ik ben. En dat 25 keer. Ik onderging de oefening in liefde ontvangen met kippenvel en natte ogen en was sprakeloos toen ik nadien het woord kreeg. Het was de drukst bezochte én meest memorabele schoolkring die ik had meegemaakt. Totdat ik vorige week maandag andermaal bij de schoolkring aanschoof.
Er werden wederom mensen welkom geheten op DOE. Nieuwe leerlingen, tieners, in dit geval. Als altijd kregen alle aanwezigen de gelegenheid om iets te zeggen. Wat er gebeurde, bracht me een gevoel van ontzag. Stilte van binnen; kippenvel en natte ogen van buiten.
Als ik terugkijk op mijn tienerjaren, dan zie ik dat ik echt met mezelf worstelde. Zonder überhaupt te weten dat ik met mezelf worstelde. De omgeving waarin ik zat maakte geen aanspraak om dat te achterhalen. Ik was er wel, maar of ik écht was wie ik was… De tieners in deze schoolkring weten hun kern al wel te zitten. In alle openheid spraken de schoolgenoten hun oprechte waardering voor elkaar uit. Het plezier dat ze samen beleven en de invloed van de ander op hun eigen leven. Soms met een brede grijns en soms met enorme kwetsbaarheid. Altijd vanuit het hart. Het reflectievermogen, de vaardigheid om gevoelens te verwoorden, de ongecamoufleerde puurheid, ongekend. Zó echt. Het welkomstmoment liet me wederom sprakeloos achter. Dit is wat mensen mens maakt. Welkom op DOE.
